Mpeketoni, de kinderafdeling, en de nieuwe dispensary van Sinambio

Afronding Nekemte

Door alle drukte ben ik erg achter met het schrijven van mijn blog.

Ik zal beginnen met de school Kidane Myeret, waarvan Tesfaye directeur is.  Ruim 1600 leerlingen, iets meer schoolgeld dan de overheidsscholen, maar wel kwaliteit, oa door de beste leraren, en ze spreken allemaal Engels als ze van school komen, tot groep 8 kan geen van de andere scholen dat bieden. Ouders staan met hun peuters in de rij om in de kindergarten te worden toegelaten, 4-5 jaar, ze moeten zindelijk zijn, en tenminste iemand aankijken en een hand geven als ze komen kennismaken. Orthodox, islamitisch, katholiek, alles zit hier bij elkaar. Zoals alle scholen in oost Afrika dragen de kinderen een uniform. T/m groep 8 het zelfde blauw met donkerrood, dan  9 en 10 een ander kleurtje en 11 en 12 weer een ander. Vanaf 8 uur stroomt het schoolplein vol en na een fluitje stellen ze zich op in rijen, klas bij klas, de leerkrachten soms corrigerend optredend.

 Ik maak foto’s vanaf  de tweede verdieping, waar de hoogste groepen straks zitten.  Vanaf de eerste klas, 4-5 jaar krijgen ze Engelse les, op het bord staat het alfabet met Engelse woorden erachter, de E van Elephant etc.  Met bijna alle kinderen van deze school vanaf 8 jaar kun je een gesprekje aanknopen, geen enkele andere school  in Nekemte geeft onder de 12 jaar Engels, en dan daarna nog meer een enkele. De school van Tesfaye heeft vanaf groep 8, t/m 12 een technische en wiskundige richting, dus geen sociologische richting. Als ze eraf komen rond 17 jaar kunnen ze naar de Wollega universiteit, zeer gewild vanwege Engelse taal en andere opleiding. De universiteit is hier vanaf het niveau HBO, dus ook voortgezette opleiding nurse, vroedvrouwen, artsen, hoger lab-techn.,  en andere technische vakken.

Zaterdag gaat Tesfaye naar de schapenmarkt, voor mijn afscheid en als tegenprestatie voor het etentje vorige week door de andere abba’s , regelt hij morgen het eten. De handel wil eerst niet lukken, maar dan komen er twee jonge rammen voor 1400 Birr in de aanbieding, zo’n 60 euro.Die worden achterin de oude Nissan gezet, met de één voorpoot vastgebonden aan de voorpoot van de ander, blijven ze mooi in de buurt. Thuis dienen ze nog een dag als grasmachine, door de regens groeit het gras ineens enorm.

Zondag 12 mei  is eindelijk de health-coördinator terug, en staat om kwart over 8 aan de poort. De afspraken gemaakt met zijn baas Solomon worden nog eens doorgenomen, verduidelijkt, maar nauwelijks bijgesteld. Eerst de financiën van vorig jaar. Ik had lang geen overzicht gekregen, het was wel steeds beloofd (geduld, geduld, zie een vorig blog) maar nu heb ik een uitdraai gevraagd, en dan zitten er onbegrijpelijke posten bij, zelfs een maand na het vertrek van de laatste dokter. Dat heb ik teruggedraaid en wordt voor 1/3 gebruikt voor enkele nieuwe instrumenten waar de nurses om hadden gevraagd, en 2/3 voor de scholingspot, waarna de balans tussen NCS en RDN in evenwicht is. Om die ellende te voorkomen heeft de penningmeester een google programma klaar gemaakt wat ze online kunnen invullen, en wij kunnen het meteen inzien, en zo nodig om verduidelijking  vragen.     In het nieuwe contract is het belangrijkste dat ik in het budget ruimte vrij heb kunnen maken voor opleiding en nascholing.  Ik wil NCS daartoe verplichten, ze deden er niets aan door gebrek aan geld, maar door dit budget kunnen ze er niet onderuit, het is geoormerkt, en er kunnen per jaar 6 nurses doorstuderen, capaciteitsopbouw heet dat in vakjargon. Dan kunnen ze over een paar jaar met hun kennis en kunde het zelf doen. Scholing aan de universiteit is theorie en skills, maar Rotary Doctors doen dan de echte praktijk, on the job training, met de patiënt.

Nadat alles akkoord is bevonden maak ik het contract met financiële paragraaf, mail het naar de health coördinator, en na enkele kleine veranderingen in accenten, print en stempel  ik alles, en met de handtekening eronder geef ik het die avond aan de grote baas. Het zal ook door hen gestempeld en getekend worden, en dan na scannen worden gemaild.  De tandartsen streven ernaar om een behandelunit daar te krijgen,maar dat zal niet meevallen. Transport is het probleem. Als we het heel op tijd regelen en het bestempelen als gift aan een NGO, en ECS doet er vervolgens een aanvraag- en acceptatie formulier bij, zal de import wel lukken. 

Ondertussen zag ik al een schapenvel en kommen vlees langskomen. Asfaw, de guard en klusjesman, die ook de was doet en strijkt, heeft een van de beesten geslacht in de achtertuin, zoals dat hier gaat. Het  andere diertje mag nog een paar weken doorgaan met zijn grazende activiteiten, tot er weer iets te vieren valt. Jammer dat ze alles in stukjes hakken en snijden, doorkoken met allerlei kruiden, een filetje of bout is niet meer te herkennen. Ik had 2 flessen Ethiopische wijn gekocht een droge rode en een halfzoete witte waar de Abba’s niet vies van zijn, samen voor € 4.50. Te doen. Vooraf Bedele Special  bier, uit een fabriek die Heineken recent gekocht heeft om hier vaste grond onder de voeten  te krijgen. Maar St George, Sint Joris van de draak, blijft favoriet.

Chitay, onze lieve kokkin !

Maandag rijd ik om 6 uur weg, natuurlijk blijkt dat ik niet de enige passagier ben. Een broer van een Abba werkt als nurse in een kliniek 20 km van de weg, bij Gedo, toevallig !! net de kliniek die echt moest zien, nou viel dat heel erg tegen, maar de nurse was mooi op zijn plek. En de vriendin van de chauffeur mocht ook mee, ze komt uit het verre zuidwesten tegen Zuid Soedan aan, en was nog nooit in Addis geweest (net zoals sommige Tukkers nog nooit  in Amsterdam  zijn geweest), en  een non uit Konchi met een paar dagen pijn in een been, nee er was  echt niets aan te zien. Toen ze bij een break halverwege uitstapte zag ik wel een dikke rode glanzende voet onder de lange jurk: een thrombosebeen.  Ze bleek nogal zware hormonen te gebruiken vanwege heftige menstruaties. Achteraf levensgevaarlijk om haar 9 uur in een hobbelende auto te vervoeren, een longembolie en ze was er niet meer geweest. In Addis meteen naar het ziekenhuis, waar ze direct werd opgenomen.

Na aankomst in La Source, een guesthouse dat ik zou proberen, een behoorlijke kamer voor een acceptabele prijs, ben ik met de minibus, een 12 persoons  blauw-witte taxi met vaste routes, naar de Rotary Club Addis East gegaan, telefoon en plaats van samenkomst bleken  niet te kloppen, maar ik ben er wel gekomen. 12 mensen uit Ethiopië, en één blanke, een Deen, die captain was bij Ethiopian Airways. De clubleden spraken alleen Amhaars met elkaar, de meesten spraken ook geen Engels, gelukkig kon de voordracht in grote lijnen worden vertaald. Het was een aftands zaaltje,  een zelf te betalen flesje bronwater was het enige wat hier geserveerd werd. Ik heb mezelf voorgesteld en de klus die Rotary Doctors in Ethiopië doet, uitgelegd. Applaus. En ,ja ze hadden wel eens een project met een buitenlandse club gedaan, maar hoe zat dat nu ook al weer ?  Lijkt mij ook gezien de taalproblemen wel een erg grote uitdaging.  Komende woensdag een andere club maar eens bezoeken. Met de Deen samen een stadstaxi terug genomen, ik lag aardig op de route naar zijn hotel.  Nog wel even gelachen.

Zo relatief rustig het guesthouse overdag was, zo druk was de omgeving later op de avond, ergens een stevige disco, en een voetbalwedstrijd, Europa cup of zo, met veel gejuich of geschreeuw bij een overtreding of ( afgekeurd) doelpunt. Toch maar weer de oorpluggen.

Dinsdag was een afspraak met Mr Shallo gepland , directeur van het Oromia Regional Health Bureau, maar die zat in Awasa, 300 km zuidelijker. Gelukkig belde hij in een pauze terug zodat we nog even over de voortgang  van het referal ziekenhuis, de universiteit en het Mango-Orio project konden praten. ’s Middags maar eens een dutje gedaan, daarna  gedoucht  en om 5 uur werd ik opgepikt door Kyra Rutten, bij wie ik op kraamvisite zou gaan, en ook de cadeaus  van oma Rutten mee had genomen. Ze wonnen op nog geen 500 meter  van mijn  guesthouse. Aike is nu bijna 4 weken, zag er prima uit, en zijn twee zussen zijn er trots op.  Tussendoor kan ik even opa spelen, voorlezen en zo.  ’s Avonds komt Bert terug uit Zuid Afrika van zijn werk,  hij brengt me even thuis, de wirwar van donkere straatjes zijn misschien niet veilig genoeg.  Daarna hetzelfde omgevingslawaai…

Woensdag eerst naar Piazza, een centraal plein met een naam uit de Italiaanse tijd, vrij hoog in de stad gelegen, en een eindpunt voor taxibusjes van alle kanten van binnen en buiten de stad, en ook voor sommige grotere bussen. Het eindpunt is duidelijk, iedereen eruit.  Ik vind snel mijn snuisterijenwinkeltje  en koop weer  wat leuk aardewerk en enkele kettingen.  Terug naar mijn guesthouse, maar weer een douche genomen, deze stad met stof en heel veel vuile uitlaatgassen van 30-50 jaar oude auto’s maakt iedereen in een paar uur grauw, en ik zal het ook wel inademen, arme longen. Morgen zit ik weer in de frisse lucht van het Keniaanse platteland aan de oceaan. Daarna met de minibus, geen nummers maar Amhaarse letters (260 ongeveer…) op het bordje, dus ik moet veel vragen en de platte grond uit je hoofd kennen. Ja ze zullen me waarschuwen als ik eruit moet voor Hilton Hotel, waar de RC Addis Abeba haar lunchbijeenkomst heeft. Dat doen ze niet en voor ik het in de gaten heb zijn we op Arat Kilo, een groot plein, 3 keer te ver. Dan maar eer een minibus terug, deze keer wordt ik op tijd los gelaten, de prijs is niet het probleem, de heenreis was 14, de terugreis 9 cent. In het kolossale Hilton wordt ik naar een zaal verwezen en wordt verwelkomd door de aanwezige bestuursleden die een voorvergadering hebben, na een kwartiertje zijn ze klaar, en maak kennis met een aantal mensen. Eén ervan had ik via het Rotaryboek leren kennen, de secretaris, Engelsman, die eerst 25 jaar in de VAE heeft gewoond en nu 8 jaar in Addis. Een  kwart van deze Engels sprekende club bestaat uit blanken, zakenmensen en zo. Het is de oudste club in Ethiopië, van de 9 clubs, één buiten Addis. De vorige Nederlandse ambassadeur Hennekens  ennekens H  HHHHwas hier  lid. Ook hier mezelf geïntroduceerd, veel waardering voor het werk van Rotary Doctors en onze plannen, en een partnership lijkt hen niet ondenkbaar. De interactie met deze club is direct prima.  Het lunchbuffet is vergeleken met het typisch Ethiopische voedsel met injerra en de prutjes(te eten met je rechterhand) een mix van Ethiopisch en westers eten, wel weer lekker na de soms Spartaanse dagen.   Daarna naar de luchthaven , op weg naar Nairobi, waar ik om half acht aankom, in het pikkedonker, de hele wijk zit zonder stroom. Dat kan uren duren, dus iedereen is al naar bed, en Sjoerd komt pas vanavond tegen half elf thuis van een van zijn werkreizen, uit Tanzania. Na schrijven en skypen in het pikkedonker met Sjoerd nog een biertje gedronken; toen hij thuiskwam was er net weer elektriciteit. 

Donderdag kwart over 6 ‘s morgens in de taxi naar de luchthaven binnenlandse vlucht naar Lamu, tegen half twaalf geland, daarna een boot naar het vasteland waar om precies 12 uur Peter me opwacht aan de jetty. Het is hier ruim 30 graden, een heel verschil met het hoog gelegen Nekemte, Addis en Nairobi. Ruim een uur later zijn we op een van de posten waar het Mpeketoni team nu zelfstandig de jeepline  draait. Zij hebben alles al ingepakt en we gaan naar Breeze View, het alcoholvrije christelijke hotelletje waar ik 2 of 3 nachten zal blijven, à € 9,25; ik drink  met het  team de overheerlijke verse juice van mango papaya, lemon, zonder suiker voor mij, de Kenianen hebben er 4 eetlepels in… gek hè, dat suikerziekte hier toenemend voorkomt met de gestegen “welvaart”. Later komt ook Sulinka (met de oude Kimilili chauffeur Rodgers !), die het Mpeketoni project heeft opgezet, en omdat RDN het team wil onderbrengen bij de  overheid , wil ze daar graag bij zijn. Onze eerste afspraak is die middag met de District Medical Officer , Dr Victor Tole, die zich niet wil vastleggen maar wel vraagt of we de kliniek in Sinambio willen bouwen en of we door willen gaan met het diabetes en hoge bloeddruk project. Wij vinden: voor wat hoort wat. Zij zijn er een beetje dubbel in: enerzijds kunnen ze werkplekken in deze periferie niet gevuld krijgen, maar om nu onze nota bene gediplomeerde stafleden aan te nemen, dat kan zo maar niet … Maar er is verandering op komst: met de nieuwe grondwet komen er nu 43 counties, waar een of enkele districten onder vallen. Lamu West en Lamu East vormen straks samen het county Lamu, en het nieuwe hoofd daarvan, David Mulewa, met de nieuwe titel County Chief of Health, CCoH, kent Sulinka weer en die wil ook graag dat RDN hier haar diabetes en hypertensieproject uitrolt, waar ons team zo ervaren in is geworden. Dus toch kansen. Bijkomend voordeel is dat er nu weer wordt terug gegaan naar één ministerie van gezondheid, het was jaren opgeknipt in Public Health, zoals dispensaries en vaccinaties , en een ziekenhuizen-ministerie; dat was heel erg kunstmatig, sommige projecten vielen dus eigenlijk nergens onder. Mulewa wordt de baas van Tole, en de county kan nu zelf beslissen hoeveel ze aan welk project willen besteden. Misschien nog een voordeel: het nieuwe MP-lid voor Lamu zat tot zijn verkiezing in de raad van toezicht van Mpeketoni Hospital, waar we prima mee samenwerken.

Vrijdag gaan we beginnen met spreekuur in Bomani. Het oude kerkje is vervangen door een nieuw en hoger gebouw, veel frisser, en er is een apart kamertje voor de consultaties, ongekend !  een van de leden van het Sinambio Project Management Committee PMC, voornamelijk vertegenwoordigers van de bevolking, komt vertellen dat er tegen half een in Sinambio een bijeenkomst wordt georganiseerd, er zullen ook veel schoolkinderen bij zijn. We gaan daarheen met de grote Landcruiser. Dat is maar goed ook: het heeft hier veel en hard geregend:  sommige stukken weg staan 80 cm onder water over een lengte van 50-60 meter. 

Met de 4-wheel drive, behoedzaam rijdend en water soms over de hoge motorkap, kunnen we toch het dorp bereiken. Sommige schoolkinderen moeten tot hun middel de plassen door. Over een maand zullen ze allemaal blaaswormen hebben. Onder een grote boom is de bijeenkomst, intussen deel ik Wilde Ganzen ballonnen uit en blaas er een tiental op, foto’s gemaakt.

 Het toegewezen stuk land ligt hoog en droog, maar we moeten omrijden vanwege het water, tja en dan komen we toch vast te zitten. Mbv de grote lier van de auto, stukken hout onder de wielen en veel gezwoeg komen we los.  Terug in Mpeketoni  ga ik naar de bank, het geld van Wilde Ganzen is er helaas nog niet. Dinsdag maar eens informeren. 

Met Sulinka en Peter gaan we nog wat 90+ mensen bezoeken, op één na zijn ze er nog allemaal. Ze vinden het prachtig als we komen, ze krijgen een voedselpakket, ze worden op afstand door hun kinderen een beetje verzorgd…  Eén oud dametje haalt me binnen en laat me de gaten in haar verroeste golfplaten dakje zien, het regende binnen vorige weken even hard als buiten, alles was nat; of we daar nog wat mee kunnen. Peter heeft  een goed  idee: de zusters van Hongwe hebben voor hun kliniek pas een nieuw dak gekregen, en er zijn ook een aantal heel redelijke platen afgekomen, als we die mogen gebruiken ?  Ik stel me garant voor het arbeidsloon.

Aan het eind van de middag gaan we naar de kinderafdeling en Dr Nyaboga. Op een paar kleinigheden na ziet het gebouw er prima uit, maar enkele vochtkringen duiden op lekkage; ik vraag dat toch maar zsm te laten repareren , en niet te wachten tot de 6 maanden van de 3^e oplevering om zijn. Ook het instrumentarium en de bedden zijn nog niet volgens afspraak geregeld, de beslissing is nog niet afgekomen…

onder het muskieten net op de kinderafdeling

Nyaboga baalt er ook van, de politiek hè. Intussen zijn er wel 2 jonge artsen bij gekomen, als het equipment er is komt er nog een kinderarts, hoop ik… ’s Avonds weer geskyped, en vroeg naar bed, dat wel erg hard is, maar ja 9 euro..

Zaterdag grote vergadering: District Officer Benson, de aannemer en zijn uitvoerder, het hele PMC, de Personal Assistent van het MP van Lamu West, de Assistant County Commisioner,  ACC, en ook onze jeepline teamleider Peter als lid van het PMC.  Nog eens benadrukt dat de aannnemer ook zoveel als mogelijk mensen uit de gemeenschap inhuurt voor het ongeschoolde werk, zodat ook de plaatselijke mini-economie er baat bij heeft.

dorpsraad

een dak met heel veel gaten..

Daarna langs Hongwe, de zusters willen de dakplaten wel beschikbaar stellen, Peter zal eea coördineren.  Een paar zaken uit het oude doktershuis zijn hier opgeslagen, sommige worden verdeeld, andere kunnen straks in de nieuwe Sinambio Dispensary gebruikt worden, en een paar dingen gaan mee naar het nieuwe project van RDN in Kilifi (onder Mailindi, aan de kust), oa een printer; het CD’tje met software lijkt door de wormen opgegeten.

Daarna op weg naar Kilifi. Het eerste  stuk tot Witu staat bijna helemaal onder water, het dorp Majembeni (van de Amelo well) wel zeker een meter, de huisjes van stokken en klei zijn in elkaar gezakt. Noodhuisjes met dekzeilen van het Rode Kruis en UNHCR langs de weg. Ook deelt het RK voedsel uit. De kuddes koeien en geiten hangen langs de weg rond, als ze er niet op staan.  Voorbij Witu en vooral in Tana Delta is het nog erger, enorme groepen huisjes met dekzeilen en enkele tenten op hoge stukken langs de weg, enorme binnenmeren.

 Een voor landbouw bedoeld en  ontgonnen gebied met kanalen  staat helemaal blank , pas na Garssen  is het droger. 4 uur later zijn we in Malindi waar we wat boodschappen doen , voor we doorrijden naar Kilifi, nog een uur. 

Intussen heb ik mijn vlucht gewijzigd, van Lamu naar Nairobi is er een stop in Malindi, dus ik wil van hier weg, en dat lukt, een bureau wil me er $ 30 voor laten betalen, maar Mr Fred van de airport zou het regelen.

Sulinka heeft een kamer in een huis gevonden, op een bewaakt stuk grond , met nog een grote villa erop, met veel personeel. 14 bedden kun je huren voor  € 500 per dag incl kok, huisknecht,  2 tuinlieden en 2 bewakers , zwembad en magnifiek uitzicht over een baai.  De “dokterskamer “ ligt in een apart huis, veel eenvoudiger, zonder zwembad,  met nog 6 van die kamers en een gezamenlijke zitkamer, en keuken, met wasmachine, koelkast enz, en 6 dagen/week een meisje die de zaak schoonhoudt  en klussen doet, ziet er heel fris en schoon uit, de bedden zijn perfect, ik heb er goed geslapen met een veilig gevoel. En zeer betaalbaar. RDN gaat daar 3 healthcenters bezoeken en mn een programma opzetten voor non-communicable diseases, als hoge bloeddruk en diabetes, dat hebben ze nergens, en 2 afgelegen plaatsen in het binnenland waar helemaal niets is, jeepline werk ism de overheid die een nurse beschikbaar stelt.

Zondag nog een Nederlandse familie bezocht die ik eerder had ontmoet, hij helpt boeren met het kweken van kleine rode pepers, die hij droogt en kiemvrij maakt voor de export. Met een nieuw drip systeem voor weinig geld kunnen de boeren tot 5 x meer produceren. 

Daarna naar  de luchthaven, ik hoefde de $ 30 niet te betalen,

en Nairobi waar ik gezellig met de Vissertjes heb gegeten. Morgenochtend om 6 uur op stap voor de thuisvlucht !