Donderdag in de ochtend naar Sakko, van waar de Helpers of Mary de klinieken in Sakko, Karro en Lagalomi verzorgen met resp 7000, 14.000 en 3300 bewoners rond de klinieken. Sakko is klein, wat ouder, niet veel patiënten en een zeer beperkt instrumentarium en uitrusting. Karro is duidelijk de grootste, ook oud, maar komende week wordt een nieuw gebouw in gebruik genomen, met royale afmetingen. Helaas komt het oude spul er voorlopig in te staan. Over ruim 3 weken zullen Rotary Doctors daar gaan werken. De weg erheen is mooi maar moeilijk, geweldig puntige stenen onder de wielen laten de auto kraken in al zijn voegen, vaak met de 4-weel drive. Na een half uur rijden en bijna 11 km, kwamen we daar aan. Een scala aan beelden trekt aan je voorbij. Veel landarbeiders, die gezamenlijk op de hellingen horizontale voren graven om bij de heftige regens van volgende maand de erosie tegen te gaan maar ook om het water vast te houden, een commune-achtig gebeuren; gewapend met houweel, eten en drinken gaan ze de 35 graden hitte tegemoet. In het dorp natuurlijk veel kinderen die je een hand komen geven, er komen hier vaker Nederlanders, allemaal van sponsorstichtingen. In de kliniek zijn speciale programma’s voor struma (krop) en elefantiasis, waarvan een paar foto’s, de close –ups heb ik maar vermeden. Uitgebreid de school bekeken, waar de eerste 3 schoolhoofden sinds 1950 tot 2000 Nederlanders waren. Een handenarbeidlokaal met leuke dingen die de kinderen gemaakt hebben. De zusters slepen ons overal naar toe, maar van het werk in de kliniek zie ik daarom maar weinig. Het bezoek aan Lagalomi, dat ik in het vorige blog al aankondigde, van Harar mensen die hierheen “gedeporteerd” zijn, is prima, me enkele donaties en hard werken van de mensen begint het hier wat te worden, de kinderen zien er goed uit en springen om je heen. Mijn schone broek en shirt waren daarna volledig bruin en zwart, maar wat een warme ontvangst. Er is een school, alle daken zijn door een sponsor van waterdichte golfplaten voorzien, er is een goede handpomp, de bijna 700 huisjes hebben allemaal een eigen pitlatrine, het lokaaltje voor de kliniek is vooral voor voorlichting en vaccinatieactiviteiten. Als de Harar mensen uit het vorige blog dit zouden zien, weten ze dat ze nu een verkeerde keus hebben gemaakt.
Terug in Addo is de stroom er nog steeds af en de batterij van de laptop nu leeg, dus ik zit in het donker en kan niets dan met de zaklantaarn wat lezen, en vroeg naar bed.
Vrijdag de hele dag meegelopen in de kliniek van Addo, de nurse waar ik bij zat, had 45 patiënten, veel over en weer vragen. Ik denk dat we elkaar nog heel wat kunnen leren. Wat spulletjes achtergelaten, natuurlijk oh’s en ah’s. Om half zes gaar, toch maar achter de computer voor dit verhaal.
Sterkte met de kou en sneeuw *******
woensdag hoop ik weer terug te zijn.
Dick
Voor straks een goede reis en een behouden thuiskomst.
BeantwoordenVerwijderenBereid je goed voor op de kou.
Groetjes, Leo en Gerda.
Ha Dick, Boeiend je belevenissen in Ethiopië te volgen. ik bel je zodra je terug bent. Helaas moest ik eerder terugkeren uit Mundika. Groetjes Marjon
BeantwoordenVerwijderen