voorbereiding

Vorig jaar maart was ik in Garissa, Noord-Oost Kenia, voor de inventarisatie van een nieuwe jeep-line (zie www.daktari-dick.blogspot.com), november 2011 zou de laatste logistiek geregeld worden, maar ik kon en mocht niet weg. Na ontvoeringen in het district Lamu en op 13 oktober vanuit het kamp Dadaab, 50 km oostelijk van Garissa ( 2 Spaanse artsen van AzG en waar nog steeds niets van is vernomen) hebben alle Rotary organisaties en andere hulpverleners zich uit Garissa teruggetrokken, en het Min. van Buitenlandse Zaken heeft een negatief reisadvies afgegeven. Vorige week zijn in Garissa nog aanslagen gepleegd, dus het is er bepaald niet veilig, het blijft een no-go area.

RDN kreeg een verzoek in Ethiopië, in de regio Nekemte een tweetal pilots uit te voeren. Nekemte zelf ligt ruim 300 km westelijk van Addis Ababa, een dag rijden, Dembi Dolo nog een dag verder. Eén pilot in Dembi Dolo, waar twee artsen vooral bedside teaching gaan geven, en één in en rond Nekemte zelf , waar bekeken moet worden of een soort jeep-line zoals in Kenia mogelijk is, elke 6 weken een nieuwe arts, die met de aanwezige lokale gezondheids-werkers samen spreekuren gaat doen, bedside teaching geeft om klinische vaardigheden aan te leren, en het gebruik van medicijnen te verbeteren. De inventarisatie van dit project moet worden uitgediept, afspraken met alle belanghebbenden, zoals de Helpers of Mary die nu de gezondheidsposten bemensen.

Het University College Utrecht heeft met de Wollega Universiteit in Nekemte afspraken gemaakt over samenwerking en het uitzenden van Bsc studenten, en die kunnen helpen bij verdere inventarisaties. 
Van prof van Doorn, neuroloog van het Erasmus MC heeft RDN een binoculaire studiemicroscoop gekregen voor onderwijs, zodat er met 2 mensen tegelijk kan worden gekeken naar de beestjes. Die moet mee, en is voor de medische faculteit bedoeld. Kwetsbare maar zware handbagage. 
Zoals  vaker als je naar Afrika gaat, is niet alles geregeld, je moet het een beetje op je af laten komen, ga niets forceren. Via Henk van Stokkom kreeg ik laatst te lezen: (citaat van Hans Burgman, filosoof-theoloog, geb 1928, woont sinds 1977 in Kisumu, west Kenia):
Anticipating, by the way, can be a provocation: it implies that you can predict the activities of somebody, and very powerful agents will not like that or feel humiliated. Fate certainly should never be provoked this way. Does that not explain why people are so loath to anticipate events that have to do with life and death? Certainly in the matter of child-birth they are very wary: they feel that preparing a sleeping place, and clothes, and even choosing a name is asking for trouble.